Niet indruk maken,
maar uitdrukking geven.
Eindelijk een zinnige oriëntatie in poëzieland, op initiatief van Arjan Peters in de Volkskrant van vandaag. Niet omdat de antwoorden die daar door diverse mensen worden aangereikt zo substantieel zouden zijn, maar omdat dit artikel een serieus signaal geeft dat poëzie iets anders beoogt dan consumptief gegniffel.
Er is meer diepgang mee gemoeid, meer emotionele context, dan de voldoening van romantisch sentiment, cerebraal gepuzzel en sociale code-bevestiging. Laat poëzie aansluiten bij het totale leven, laat het ons hele bestaan op het spel zetten, laat het een onderzoek en ontdekking zijn, waardig bediend, vreugdevol beleefd – een expressieve weergave van ons menselijk zingevingsmotief.
En hopelijk durven meer mensen in het verlengde van dat initiatief keuzes te maken, door verder te gaan dan obligate of vrijbijvende formuleringen over het literair-academisch werkterrein, de nieuwe tijdgeest of de diversiteit van de menselijke soort. Tolerantie is prima, en alle fora getuigen van onze collectieve inspanning om de democratische pedagogie te borgen. Maar laten we onszelf daar niet achter verbergen of in verliezen: kwaliteit nodigt ons uit de volle omvang van ons bestaan te belichamen en uit te drukken.
Poëzie weerspiegelt de volle rijkdom van het menselijk belevingspalet. Vertaald naar het individu: je hele identiteit is aan de orde. Dat maakt expressie juist tot zo’n innerlijk kleurrijke en interessante levensaspect; schrijven, schilderen, muziek, dans: het is een vorm van zelfonderzoek. In plaats van het leven te deformeren via beeldvorming over artisticiteit, laat je je direct informeren en bewegen door het leven van binnenuit.
◄║►